شمارهٔ 158 ماهنامه «مدیریت ارتباطات» با پرونده‌ای مفصل دربارهٔ خلط داده و دانش در زمانه گوگل و ویکی‌پدیا منتشر شد. نویسندگان پرونده ویژه شمارهٔ 158 ماهنامه «مدیریت ارتباطات» کوشیده‌اند به این سوال پاسخ دهند که وقتی می‌توان هر چیزی را از گوگل و اخیرا از نرم‌افزارهای هوش مصنوعی پرسید، آیا این دسترسی گسترده، ‌ما را به عالمانی بالقوه تبدیل کرده است؟ به عقیده آن‌ها دسترسی بالقوه یا بالفعل به داده‌ها، به خودی‌خود به ما دانش نمی‌دهد. مگر این که مثل گذشته، که چنین دسترسی‌هایی نداشتیم، در مسیر تبدیل داده‌ها به اطلاعات، اطلاعات به شناخت و شناخت به خِرَد حرکت کنیم و از قاعده به راس، «هرم دانش» را بسازیم. در پرونده شماره 158 ماهنامه «مدیریت ارتباطات» با عنوان «چه باشد آن‌چه دانش خوانندش؟» موسی اکرمی، استاد پیشکسوت فلسفه علم در «هرم داده تا دانایی؛ پیوستگی یا گسستگی؟» از چگونگی پیوند میان داده، اطلاعات، شناخت و خِرَد نوشته و خسران بزرگ ناشی از خلط این مباحث را تشریح کرده است. گفت‌وگوی آرمین هاشمی با کاوه بهبهانی، پژوهشگر فلسفه و مترجم با عنوان «یکی گرفتن داده با دانش از ما زامبیِ معرفتی خواهد ساخت»، ترجمه‌هایی از محسن محمودی با عناوین «اینترنت به انتشار اطلاعات کمک کرده است نه دانش» و «دانش چه هست و چه نیست؟» و نوشتاری از میلاد نوری، مدرس و پژوهشگر فلسفه دیگر بخش‌های این پرونده را تشکیل داده است. از جمله دیگر بخش‌های شماره 158 ماهنامه «مدیریت ارتباطات» می توان به گفت‌وگویی با احمد زیدآبادی در مورد کتاب تازه‌اش؛ «بندی‌خانه‌ی رنج و رهایی» که خودزندگی‌نامه‌نوشتی از اولین دوره بازداشت و محاکمه این روزنامه‌نگار در سال 1379 است اشاره کرد. ضمن این که غلامرضا حداد، عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در «گونه‌شناسی برساخت «جنوب شهر» در سینمای ایران» از این نوشته است که تصویری که سینمای ایران از جنوب شهر بازنمایی کرده، تا چه اندازه منطبق بر واقعیت‌ها است؟ وحید آگاه، استاد حقوق عمومی هم در سومین بخش از سلسله نوشتارهای خود درباره حقوق هنر در ایران در یادداشتی با نام «بندبازی» از شرایط آثار موسیقایی و اجراکنندگان آن در ایران گفته است.